Vandaag, tijdens het Berkeley Innovation Forum dat door SETI werd georganiseerd, ontving ik een zeer gaaf cadeau van NASA — een van de originele 70mm tapes van het Lunar Orbiter-programma, recentelijk hersteld en verbeterd om details te onthullen zoals nooit eerder gezien. De vertegenwoordiger van NASA zei dat ze niet konden denken aan een betere plek voor het dan onze ruimtecollectie op het werk. We hebben zelfs een vergaderruimte die aan de Lunar Orbiter is gewijd — met een reserve zonnepaneel, Agena raketmotor, en de low-gain en high-gain antennes van het ruimtevaartuig, evenals hoge-resolutie panorama foto's van de maan die door dit draaiende film laboratorium zijn vastgelegd. Het ruimtevaartuig heeft deze film niet terug naar de aarde gestuurd. In plaats daarvan ontwikkelden ze de film binnen de Lunar Orbiter en scanden vervolgens de negatieven rastermatig met een punt van 5 micron (200 lijnen/mm resolutie) en zonden de gegevens terug naar de aarde met behulp van nog niet door anderen gepatenteerde verliesloze analoge compressie. Drie grondstations op aarde registreerden de uitzendingen op deze magnetische tapes. De video-animatie toont de werking ervan. We hadden die eerste korrelige foto achter ons tijdens de ceremonie — het eerste uitzicht op de aarde vanuit de maan, zoals gezien door het publiek in 1966, en vergeleken met vandaag, een verbeterd beeld van een terugkeer naar het bronmateriaal. Die herstelpoging door Dennis Wingo was herculisch, zoals ik ontdekte in 2008 toen ik toevallig zijn operaties tegenkwam in een verlaten McDonald's bij NASA Ames met een piratenvlag (ik nam de laatste foto op dat moment. De foto's die ik deelde van het project veroorzaakten een hoop samenzweringstheorieën over de verloren of verborgen NASA-tapes: Nu heb ik er een! Deze Lunar Orbiter-tapes werden 40 jaar geleden opgenomen om het maanoppervlak in kaart te brengen om landingsplaatsen voor Apollo 11 en daarna te plannen. Ze zijn nooit door het publiek gezien omdat ze op dat moment geclassificeerd waren, omdat ze de extreme precisie van onze spionagesatellieten onthullen. In plaats daarvan hadden we alleen maar korrelige foto-van-een-foto beelden gezien die aan het publiek werden vrijgegeven. Enkele van de toepassingen van dit project, naast het verkrijgen van enkele van de beste beelden van de maan die ooit zijn genomen, zijn het verkennen van nieuwe landingsplaatsen en het vinden van nieuwe kraters op de maan vandaag in vergelijking met 60 jaar geleden, een maatstaf voor meteorietflux en risico voor toekomstige maanoperaties. Terug naar die eerste korrelige foto; deze week reflecteerde The Times of India erop als zijnde "volledig getransformeerd hoe de mensheid zichzelf zag. Schrijvers, wetenschappers en filosofen hebben nagedacht over hoe het de menselijke zin van plaats in het heelal heeft veranderd. Voor het eerst in de geschiedenis zag de mensheid de aarde niet als het centrum van het universum, maar als een kleine, fragiele bol die drijft in oneindige duisternis. Decennia later werd de foto digitaal hersteld door het Lunar Orbiter Image Recovery Project, maar zelfs in zijn ruwe vorm blijft het een kosmische ansichtkaart, een herinnering aan hoe kostbaar en verenigd onze planeet werkelijk is." — van