🌋 De Mantel van de Aarde 🤯 Het is 1.800 mijl dik en maakt 84% van het volume van de Aarde uit. Er is meer water in onze mantel dan in onze oceanen. We hebben nooit diep genoeg geboord om de mantel direct te bemonsteren. Maar op een eiland in het toepasselijk genaamde Newfoundland, kun je de mantel van de Aarde vinden die naar de oppervlakte is getransporteerd. Ik kreeg dit mooie monster op een recent Tesla-evenement van iemand die dacht dat ik het leuk zou vinden, en terwijl ik er onderzoek naar deed, vond ik een nieuwe bewondering voor hoe speciaal de innerlijke dynamiek van de Aarde is in vergelijking met andere planeten en manen. Ten eerste is de mantel geen solide rots, maar een viskeuze vloeistof die circuleert door de convectie van warmte uit onze gesmolten kern… die eens per miljard jaar circuleert! Deze circulatie is de fundamentele kracht die de plaattektoniek aandrijft en de bijeffecten daarvan: aardbevingen, vulkanen en de vorming van bergen. Normaal gesproken worden de tektonische platen van de aardkorst diep in de mantel subductie, waardoor het oppervlak van de planeet wordt gerecycled. In het zeldzame geval van de Canadese Tafelbergen werd de mantel in plaats daarvan ongeveer 500 miljoen jaar geleden omhoog geduwd op de continentale korst toen de continenten botsten. Dit mantelmonster is voornamelijk de ultramafische rots peridotiet, hier verwerd tot een geelachtige roestkleur. Van binnen is de onveranderde rots een donkergroene olivijn. Het bevat ook glanzende schilfers van mica. De basalt die uit de mantel omhoog komt, koelt af en schuift over naar de subductiezone over ~ 150 miljoen jaar. Koel genoeg om te beginnen zinken, is het nog steeds lichter dan de mantel, en om terug te cyclusen moet het veel dichter worden, en dat doet het, 30 mijl diep, wordt het eclogiet dat verder in de mantel zinkt, die zelf circuleert als een viskeuze vloeistof naar onze gesmolten kern, op een miljard jaar durende rondreis om weer terug naar de korst te cirkelen. Zonder het materialenwonder van eclogiet zou ons plaat-tektonische systeem tot stilstand komen. Alleen de Aarde heeft de gewoonte van subductie ontwikkeld, wat heeft geholpen om de planeet al eonen in evenwicht te houden. Subductie recirculeert niet alleen de solide oceaanbodem, maar ook vluchtige stoffen zoals water en kooldioxide die door vulkanen terug naar de mantel worden afgevoerd. In tegenstelling tot andere planeten, zoals Mars met zijn fossiele rivierdal, hebben ze simpelweg hun vluchtige stoffen in de ruimte verloren in de loop van de tijd, zonder een circulerende reserve in hun mantel. Subductie circuleert water naar de magma, waardoor graniet ontstaat (dat zich ophoopt in de continentale korst), en verlaagt de viscositeit van de mantel, waardoor deze convectief kan stromen en de platen in beweging houdt. Graniet wordt alleen op de Aarde gevonden onder de planeten in ons zonnestelsel. Mars mist de beweging van tektonische platen, waardoor de grootste vulkanen van ons zonnestelsel op één plek kunnen blijven en continu kunnen uitbarsten gedurende miljarden jaren. In tegenstelling tot een vulkaanreeks, zoals de Hawaiiaanse eilanden, laat een keten van voormalige kegels die in de zeebodem zinken helemaal terug naar Japan.