Strome kanały irygacyjne stały się niezamierzonymi pułapkami śmierci dla dzikiej fauny na całym świecie, cicho przyczyniając się do znacznej utraty bioróżnorodności. Te inżynieryjne cieki wodne, niezbędne dla rolnictwa, często mają gładkie betonowe ściany i śliskie wykończenia, które uniemożliwiają zwierzętom szukającym wody ucieczkę. W Gran Chaco w Argentynie—wysoce bioróżnorodnym regionie suchych lasów—badacze udokumentowali 207 utonięć lądowych kręgowców z 35 gatunków wzdłuż jednego 250-kilometrowego kanału w ciągu zaledwie sześciu miesięcy w latach 2023-2024. Wśród ofiar znalazły się 38 zagrożonych wyginięciem mrówkojadów, a także żółwie, pekari i jelenie. Ten ukryty kryzys ma zasięg globalny, a dokumentowane utonięcia dzikich zwierząt w kanałach zgłaszane są w krajach takich jak Hiszpania (setki ssaków w badaniach wieloletnich), Meksyk, Stany Zjednoczone (np. jelenie w systemach takich jak All-American Canal), Brazylia (wilki maned i pancerniki w kanałach agrarnych) i inne. W strefach suchych i półsuchych, gdzie zwierzęta przyciągane są do tych sztucznych źródeł wody, skutki są szczególnie dotkliwe, pogłębiając niedostrzeganą dotąd proces "defaunacji." Eksperci ds. ochrony przyrody wzywają do natychmiastowych działań poprzez adaptacje infrastrukturalne, które równoważą potrzeby rolnictwa z ochroną dzikiej fauny. Skuteczne rozwiązania obejmują instalację ramp lub drabin ucieczkowych, dodawanie teksturowanych powierzchni dla lepszego chwytu, zakrywanie sekcji kanałów lub projektowanie ścian z łagodniejszymi nachyleniami—środki, które w niektórych regionach okazały się skuteczne w umożliwieniu uwięzionym zwierzętom bezpiecznego wyjścia bez kompromitowania przepływu wody. [Bourscheit, A. (2025). ‘Ciche maszyny zabijające’: Jak kanały wodne zagrażają dzikiej faunie na całym świecie. Africa News]