Şaka bir yana, şu anda yaşanan Art Basel <> kripto sanat söylemi neredeyse canlı bir an değil, bir retrospektif izliyormuşuz gibi hissettiriyor. Kariyer sanatçılarının hedefleri ve kripto alt kültürü idealleri yıllardır farklılaşıyor ve aksini iddia etmek için bir tür seçici amnezi gerekiyor. "Geleneksel" sanatçılar, her zaman istedikleri şeyi kurumsal destek + doğrulama ve kripto piyasalarının patlama ve çöküş mantığının dışında çalışan koleksiyonculara maruz kalma istiyorlar. Art Basel, Venedik Bienali, MoMA'da sergi yapmak ya da Sotheby's'te satılmak istemek kriptoya ihanet değil, sadece kültürel sermayenin hâlına nasıl tahsis edildiğinin gerçekliğidir. Sanat dünyasında görünürlük bir Discord sunucusu, bir Telegram sohbeti veya Twitter yankı odası ile belirlenmez. Kripto ise, temelde bu sistemlere alerjik olan ideallerle ortaya çıktı. Hâlâ bu belirsiz anti-kurumsal ve kapı koruma fikirlerinin sürekli tekrarlandığını görüyorsunuz. Bu, yalnızca piyasanın değer hakörü olduğu inancına dayanır. Bu birçok kişiyi güçlendirdi ama aynı zamanda meşruiyetin sürekli uygulamayla değil, taban fiyatları ve takipçi sayısıyla ölçüldüğü bir balon yarattı. Sanatçılar kurumlara yöneldiğinde, burada bu bir ayrılık olarak okunabilir ama bizim balonumuzun dışında tamamen normal. "Sahnemiz" bir nişin bir nişi ve sanatçıların hırslarını bu alanda tamamlamasını beklemek gerçekçi değil. Kripto bir fırlatma noktası olabilir, ancak kesin bir son nokta değildir. Belki de asıl soru "Koleksiyoncular ve sanatçılar Art Basel'i neden önemserler?" değil, "Neden kendimizi bu küçük, kapalı ağın daha geniş sanat dünyasının yerini almak için tasarlandığına ikna ettik?"

Ve kriptonun kapı bekçilerinden arınmış olduğunu iddia etmek çok hoş. Bu alanın sonsuza dek alay ettiği kapı bekçisi hâlâ burada, sadece algoritmik viralite olarak yeniden paketlenmiş.

*işarete dokunur*

@sssluke1 Hmm, incelemede sanırım satış/nane demekten bahsettin? Katılıyorum, bunu daha fazla düşünmem gerekiyor