Individueel is alpha collectief beta. Dat is eigenlijk het centristische argument tegen het soort overdreven ultra-masculiniteit dat vandaag de dag in de mode is. Ik begrijp hoe die ideologie is ontstaan, maar het maakt je eigenlijk zwak, omdat het geschaalde samenwerking belemmert. Essentieel: in bijna elke context in het leven kun en zou je niet de leider moeten zijn. Zelfs Elon runt de watervoorziening niet of naait zijn eigen kleren. In die contexten is hij gewoon een individu zoals ieder ander, opererend in een context waar hij niet de baas is. Zelfs de grootste CEO aller tijden kan niet altijd CEO van alles zijn. Steve Jobs begreep dit ook. Ook een superalpha bij Apple, begreep hij toch in een e-mail aan het einde van zijn leven (hieronder bijgevoegd) hoe afhankelijk hij was van de rest van de mensheid in de meeste andere contexten. Wat weinigen begrijpen is dat het zijn van een leider eigenlijk een enorme verantwoordelijkheid is. Je kunt simpelweg niet aan de top staan van elke hiërarchie in de wereld, noch zou je dat moeten willen. Een goed leven draait meer om win/win samenwerking dan om de quixotische zoektocht naar nul-som dominantie. Het feit dat westerse samenlevingen het vertrouwen in zowel God als de Staat hebben verloren, is een deel van wat hen heeft gedreven naar de meest primitieve soort borstkloppende Internet he-manisme, maar altijd "alpha" zijn schaalt niet. Samenwerking wel.

Deze kinderen kunnen individueel "beta" zijn, maar wanneer ze opgroeien en samenwerken, zijn ze gezamenlijk alpha.