CEO to główni opowiadacze historii, ale sposób, w jaki podchodzą do tego zadania, może się znacznie różnić. Myślę, że istnieją trzy główne poziomy narracji prowadzonej przez założycieli/CEO, które mogą być skuteczne. Makro: Ci liderzy czują się najbardziej komfortowo, mówiąc o szerszych trendach, i rzadko mówią o swojej firmie i produkcie. Pozostają na wysokości 30 000 stóp. Kiedy odnoszą sukces, stają się rzecznikami kategorii, a ich firmy stają się mikrokosmosami tego, jak część świata się zmienia. Dobre przykłady: Ryan Peterson (łańcuch dostaw), Aaron Levie (IT dla przedsiębiorstw). Marka/firmy: Założyciele, którzy funkcjonują na poziomie marki i firmy, zazwyczaj odwołują się do ludzkiego elementu/oddziaływania tego, co budują (wewnętrznie i/lub zewnętrznie). Uosabiają wartości firmy, a publiczność ma jasny obraz tego, co reprezentuje firma i jej lider. Są biegli w łączeniu tego, co budują, z szerszymi tematami kulturowymi. Często są to, ale nie zawsze, założyciele konsumenccy - Brian Chesky z Airbnb jest jednym z najlepszych przykładów. Melanie Perkins z Canvy to kolejny przykład. Produkt: Ci liderzy czują się najbardziej komfortowo, mówiąc o produkcie, designie, rzemiośle i doświadczeniu użytkownika. To nie oznacza, że historie są mniejsze - zamiast tego, dbałość, jaką wkładają w myślenie na poziomie produktu, staje się sposobem na eksplorację większych tematów. Często są dość filozoficzni. Stewart Butterfield z Slacka jest jednym z moich ulubionych przykładów. Kevin Systrom z Instagrama to kolejny. Oczywiście, istnieje rzadki rzecznik, który jest biegły we wszystkich trzech. Steve Jobs prawdopodobnie jest najjaśniejszym przykładem. Najważniejszą rzeczą, którą założyciel musi ustalić, jest to, gdzie czuje się najbardziej komfortowo - w przeciwnym razie to jak próba śpiewania w niewłaściwej oktawie.