Ik ben oprecht bezorgd over dit "$140k nationale armoedegrens"-ding. Het grootste kostenpost in de eenvoudige rekensom van overleven van @profplum99 is $32.773 voor kinderopvang. Als je zoveel betaalt voor kinderopvang, is het niet echt een geval van armoede, maar eerder een falen van het sociaaleconomisch beleid, vooral het arbeidsbeleid in dichtbevolkte stedelijke centra. Wat dit artikel uiteenzet, is niet echt een armoede- of zelfs inflatieprobleem, maar een schoolvoorbeeld van de "Baumol-ziekte": de arbeidsintensieve, laagproductieve dienstensectoren zoals kinderopvang, onderwijs en gezondheidszorg stijgen scherp in kosten, terwijl de reële prijzen van vervaardigde goederen en massaproduct voedsel scherp dalen! Ja, het "deelnametoegang" tot het leven van de middenklasse (kinderen opvoeden, gezond blijven, naar het werk gaan) wordt nu gedomineerd door stagnatie-sector diensten waarvan de relatieve kosten de pan uit rijzen. Maar twee jonge volwassenen en twee kinderen die rondkomen van een totaal inkomen van $140k is geen "armoede". Waarschijnlijk heb je met $140k airconditioning, smartphones, fatsoenlijke auto’s, medische verzekering via het werk en toegang tot fatsoenlijke goedkope kleding, apparaten en meubels. Natuurlijk is dit echt een basisbehoeftenbudget voor twee jonge volwassenen en twee baby's. Wat als we kijken naar twee oudere volwassenen en twee kinderen die naar de universiteit gaan? Of twee volwassenen die in ruwe buurten en slechte openbare scholen wonen en betere privé-onderwijs voor hun twee schoolgaande kinderen willen? Aan de andere kant, als je DINK (double income no kids) bent, wat steeds meer mensen zijn, ben je zelfs bescheiden comfortabel en in staat om een vakantie te veroorloven en regelmatig uit eten te gaan. Dat is geen "armoede" volgens enige typische definitie. Dus het kernprobleem dat Mike Green uiteenzette in zijn nu virale artikel is eigenlijk geen "armoede", maar een geval van sociaaleconomische onevenwichtigheid, aangezien productiviteit-stagnante diensten een steeds groter aandeel van het moderne leven uitmaken en we de instellingen missen om dit te bedienen. Dat heeft geleid tot de vraag naar ongedocumenteerde immigratie en goedkope arbeid, wat op zijn beurt de grootste leus werd voor de populistische terugslag. Mensen willen goedkopere arbeidsintensieve diensten, maar willen geen goedkopere arbeid. Dus we moeten bereid zijn om 1) meer gesocialiseerde, minder efficiënte oplossingen te accepteren; 2) minder van dergelijke diensten te gebruiken; 3) meer te betalen voor dergelijke diensten door elders minder te consumeren. Hoe dan ook, het herdefiniëren van de nationale armoedegrens en het bieden van typische armoedehulp zou precies de verkeerde en vruchteloze manier zijn om dit aan te pakken, omdat het fundamenteel de kern van het probleem verkeerd diagnosticeert. Ik bedoel absoluut niet om het belang van het probleem te bagatelliseren. Het heeft duidelijk om een reden breed weerklank gevonden: het is een oprecht probleem! Maar de juiste diagnose is een eerste stap naar een echte oplossing!