Bence pek çok insan için ilerlemecilik başlangıçta 'iyi bir insan olmanın' sadece bir kısayolu/ikamesiydi, bu yüzden nereye giderse gitsin düşüncesizce onu takip ederlerdi ki bu özellikle profesyonel ve yarı-profesyonel özgürlükçüler arasında anlaşılabilir bir durumdur - meşgulüz, ırksızlaştırılmışız, dinden yabancılaşmış durumdayız ve siyaseti bir ahlak oyunu olarak düşünmemiz telkin ediliyor - ve sonra tuhaflaşmaya başladı ve ya bırakma ya da yolculuktan inme seçeneğiniz vardı ya da sımsıkı tutunmak çünkü vahşileşmek üzereydi ve bu noktaya kadar onlara sempati duyuyorum. Ancak iyi bir insan olmanın bir parçası, önemli olduğunda dürüst olmayı içerir ve daha iyisini bilen birçok insan, işler garipleştiğinde yalan söyledi ve dağıldı ve her şey tamamen yolunda ve normalmiş gibi davrandı ve hala sadece 'daha iyi olmaya çalışıyorlardı' ve 'düzgün bir insan olmak' ve gerçekte kötü niyetli ve dengesiz (daha az yaygın) veya korkak olduklarını sakladıklarında falan filan, fırsat gördüler ve kişisel çıkar ve koruma için hareket ettiler (büyük çoğunluk). Her iki durumda da, olanlar tamamen itibarsızlaştırıcıydı: sezgisel yöntemlerin hepsi yanlıştı, siyasetin ahlakileştirilmesi bir felaketti (çoğu zaman komik bir şekilde) ve ahlaki anlayışlarını bu şekilde ortaya koyan insanların, herhangi bir makul ölçüye göre ahlaki olarak kötü olan şeyleri ahlaki ve güvenilir bir şekilde yapan ortalama insanlardan genellikle daha kötü oldukları çok açık hale geldi. Bu karmaşayı gerçekten temizlemek için bu insanların ilk ilkelere ve temel varsayımlara geri dönmeleri ve bunları radikal bir şekilde sorgulamaları gerekecek, ancak bunun yapmakla ilgilenmedikleri ve bunun yerine her şeyi hafızaya almayı tercih edecekleri bir şey olduğu izlenimini ediniyorum (bu da karakterlerine yönelik bir başka suçlamadır).