Manhattan Projesi sırasında, ABD hükümeti bilim insanları, bilgili onay olmadan plütonyumun vücut üzerindeki etkilerini anlamak için şüpheli insan deneyleri yaptılar. 1945 ile 1947 yılları arasında, 18 hastane hastasına (çoğunlukla ölümcül hasta olduğu düşünülen) gizlice plütonyum enjekte edildi. Doğru okudunuz. Bunlardan biri, yanlış teşhis edilen Albert Stevens, infektörün ardından yaşadığı ~21 yıl boyunca herhangi bir insanda bilinen en yüksek radyasyon dozunu topladı: 64.000 milisievert (mSv). Karşılaştırma için: • Ortalama bir Amerikalı, doğal arka plandan (kozmik ışınlar, radon, kayalar) ve tıbbi kaynaklardan yılda yaklaşık 6,2 mSv alır. 79 yıllık bir ömür boyunca yaklaşık 490 mSv toplamda değer vermiştir. • ABD radyasyon çalışanları (nükleer santral personeli, tıbbi görüntü cihazları, hatta sık uçan uçuş görevlileri) yılda 50 mSv ile sınırlandırılmıştır. • Çernobil'de bazı ilk müdahale ekipleri, saatler veya günler içinde teslim edilen 13.400 mSv'ye kadar akut dozlar aldı. Şiddetli radyasyon hastalığına ve ölümlere yol açtı. Stevens, ortalama bir insanın tüm yaşamının 130 katından fazla radyasyon dozu biriktirdi; ve bazı Çernobil ilk müdahale ekiplerinin aldığı en yüksek akut dozlardan yaklaşık 4–5 kat fazladır! Yine de 21 yıl daha yaşadı ve 79 yaşında kalp hastalığından (radyasyonla ilgisi olmayan) hayatını kaybetti. Plütonyumdan kanser geliştirmedi ve devam eden mide sorunları ve sonrasında omurilik dejenerasyonu (muhtemelen kemik birikmiş plutonyumla bağlantılı) olsa da, akut radyasyon hastalığı veya belirgin sakat edici etkileri olmadı. Temel fark, onun büyük dozunun kronik olmasıydı; kemiklerinde ve organlarında biriken plütonyumdan onlarca yıl boyunca yavaş yayılıyordu. Çernobil gibi akut yüksek dozlar, vücudun onarım mekanizmalarını bozar ve hücreleri/dokuları yok eder. Kronik düşük dozlu maruziyet, DNA onarımı için zaman tanır ve bu da onu daha az ölümcül hale getirir. Bu vaka, erken radyasyon araştırmalarındaki büyük etik başarısızlıkları ortaya koyuyor, ancak aynı zamanda doz oranının radyasyonun etkisini nasıl dramatik şekilde değiştirdiğini de ortaya koyuyor. Ne kadar çok çalışırsak, radyasyon o kadar incelikli ve büyüleyici hale geliyor.