Het is eens dat de positieomvang belangrijker is dan het kiezen. Ik heb de uitkomsten van verschillende benaderingen voor het investeren in pensioenrekeningen gedurende meer dan 20 jaar door enkele geweldige investeerders geobserveerd. Allereerst, iedereen (inclusief degenen die de index gedurende decennia verslaan) zal fouten maken. Concentratie op een paar goede aandelen kan de onvermijdelijke verliezers compenseren en ook voor het "mislopen" van veel geweldige. Een gediversifieerde portefeuille kan goed presteren, maar het legt enorme druk op het kiezen - een paar moeten spectaculair goed presteren, aangezien een kleine positie de naald niet zal verplaatsen totdat deze groeit. Hoe dan ook, de sleutel tot superieure prestaties over lange perioden is inactiviteit. Moet het laten samengroeien. Moeilijk om anders bij te blijven. Ik zou zeggen onmogelijk, als de rekeningen belastbaar zijn. In de loop van de tijd, zelfs gediversifieerde portefeuilles, als ze goed presteren, beginnen geconcentreerd te lijken.

Buffett's visie is dat je in een leven van investeren niet veel geweldige kansen krijgt. Wanneer je een van de zeldzame tegenkomt, is te weinig doen bijna net zo slecht als helemaal niets doen (en de taak van de investeerder is om het oordeel te ontwikkelen om dergelijke kansen te kunnen herkennen).

Mungers visie op diversificatie (hij wed liever groot op slechts een paar ideeën). "Ik noem het diworsification—wat ik van iemand heb gekopieerd. Ik voel me veel comfortabeler met het bezitten van twee of drie aandelen waarvan ik denk dat ik er iets van weet en waar ik denk dat ik een voordeel heb."