Dit argument draait de morele verantwoordelijkheid om. Een bedrijf "schuldt" iemand geen loon dat voldoet aan hun persoonlijke levensstijl of de door de overheid gedefinieerde "levensstandaard." Het schuldt hen wat ze vrijwillig hebben afgesproken om voor te werken. Als een werknemer de baan accepteert, hebben beide partijen geoordeeld dat het voordelig is. Dat is handel, geen uitbuiting. De echte subsidie is niet voor het bedrijf, maar voor de werknemer, aangezien SNAP rijkdom van belastingbetalers overbrengt naar iemand die niet genoeg heeft verdiend volgens de marktstandaarden. Dat is niet de schuld van de werkgever. Het is de staat die ingrijpt om marktsignalen te verstoren. Als er iets is, stelt sociale zekerheid bedrijven in staat om lagere lonen te betalen omdat de overheid ingrijpt om het gat te vullen. Zonder sociale zekerheid zouden de lonen stijgen waar arbeid schaars is, of mensen zouden naar beter betalende banen of sectoren verhuizen. Dus nee, belastingbetalers "subsidieren geen winsten." Ze subsidiëren afhankelijkheid en politieke controle.