Ten argument przewraca moralną odpowiedzialność do góry nogami. Firma nie „winna” jest nikomu wynagrodzenia, które odpowiada ich osobistemu stylowi życia lub rządowo zdefiniowanemu „standardowi życia”. Winna jest im to, na co dobrowolnie zgodzili się pracować. Jeśli pracownik akceptuje pracę, obie strony uznały, że jest to korzystne. To jest handel, a nie wyzysk. Prawdziwa dotacja nie trafia do firmy, ale do pracownika, ponieważ SNAP przenosi bogactwo od podatników do kogoś, kto nie zarobił wystarczająco według standardów rynkowych. To nie jest wina pracodawcy. To państwo wkracza, aby zniekształcić sygnały rynkowe. Jeśli już, to pomoc społeczna umożliwia firmom płacenie niższych wynagrodzeń, ponieważ rząd wkracza, aby wypełnić lukę. Bez pomocy społecznej wynagrodzenia wzrosłyby tam, gdzie brakuje pracy, lub ludzie przenieśliby się do lepiej płatnych miejsc pracy lub branż. Więc nie, podatnicy nie „subwencjonują zysków”. Subwencjonują zależność i kontrolę polityczną.