Sanayi politikası ile ilgili yeterince konuşulmadığını düşündüğüm bir konu ise, bunun iki yönü olduğu: İhracatı teşvik etmek için Fikri Mülkiyet ve yerel üretim kapasitesini desteklemek için Fikri Mülkiyeti. İlki, küresel rekabetçi olabilmek için ezici ücretler gerektirirken, ikincisi sübvansiyon gerektirir.

Örneğin otomobil, pil veya yarı iletken gibi bir savaşta kapasiteye sahip olacak kadar üretim olmasını istiyorsanız, bu ikinci kamptır ve yüksek ücretler olabilir ama tüm sektör ekonomiye yük olur. Temelde, bu kilit sektörlere sahip olmak için ödeme yapmak zorundayız.

Bu sektörlerde küresel rekabetçi olmak istiyorsanız, bu da onları gelişmekte olan ülkelerdeki ve Çin'deki yabancı üretimle maliyet rekabetçi hale getirmek anlamına gelir; bu ülkelerle aynı ücretler gerektirir (ama az sübvansiyon gerektirir). Japonya ve Almanya geçmişte bu yolu seçmişti (şimdi zorlanıyorlar).

Sorun şu ki, yüksek maaşlı, önemli sayıda iş bulunan ve sürekli sübvansiyonlara ihtiyaç duymayan fiziksel üretim endüstrilerine sahip olmak bir dörtlülemdir: muhtemelen iki şeye sahip olabilirsin ama dört hepsi de değil.

Bunun bir quardralemma olması, kötü karakterlere ve açgözlülüğe bu kadar odaklanıldığını düşünüyorum. Bu zor soruna gerçek bir çözüm bulamamak, özellikle de ücretler artışı ölü gibi görünse insanların Amerikan yapımı malların fiyatlarını yükseltmeyi tolere edeceği düşünüldüğünde, kolay bir çözüm aramasına yol açıyor.