Tijdens een recente conferentie, terwijl we een biertje dronken, werd mij gevraagd: "waarom zou ik me überhaupt nog met obligaties bezighouden?" Er was natuurlijk enige recentie-bias in de vraag. Maar de belangrijkste zorg, zoals ik het eruit haalde, was een structurele verschuiving in de correlaties tussen aandelen en obligaties.

De voorgestelde oplossing was het vervangen van aandelen + obligaties door aandelen + contanten (of een gebufferd product). Mijn probleem met deze oplossing is dat het een unieke rendementdrijver uit de portefeuille elimineert. "Maar Corey, wat als aandelen en obligaties in de toekomst perfecte correlatie hebben?"

Als aandelen en obligaties een perfecte correlatie hebben, is het waar dat het toevoegen van obligaties weinig zal doen om de volatiliteit van de portefeuille te verminderen. Maar ze kunnen nog steeds een aanzienlijke bijdrage leveren aan het verminderen van de spreiding van de eindvermogens. Wat?

Als voorbeeld is het heel goed mogelijk dat aandelen en obligaties perfect gecorreleerd zijn, maar dat aandelen in het komende decennium dalen terwijl obligaties stijgen. Dat maakt obligaties een krachtig hulpmiddel voor financiële planning en immunisatie.

"Maar Corey, waarom geen t-bills in deze omgeving?" Ik ga even negeren dat dezelfde allocators je zullen vertellen dat het onmogelijk is om de aandelenmarkten te timen, maar dat ze op de een of andere manier experts zijn in het timen van de looptijd...

Het eenvoudige antwoord is dat je de kortetermijnvolatiliteit inruilt voor langetermijnzekerheid door je looptijd te verlagen. Door je t-bill positie te rollend, verlies je de zekerheden van rendement over langere termijn. "Risico kan niet worden vernietigd, alleen getransformeerd."

Uiteindelijk is het de duur van de obligatie die ons zekerheid geeft over de verre horizon. De 2x Duur - 1 schatting is het belangrijke model hier. Voor obligatieportefeuilles met redelijk constante looptijd en duur (en zonder significante convexiteit of ingebouwde optionele rechten), als je de huidige duur van de portefeuille neemt, deze met 2 vermenigvuldigt en 1 aftrekt... Krijg je de horizon waarover de huidige yield-to-worst een behoorlijk goede voorspeller is van jaarlijkse rendementen, ongeacht wat er met de rente gebeurt.

Mijn eindpunt hier is simpel: langlopende obligaties – zelfs als ze perfect gecorreleerd zijn met aandelen – kunnen ons nog steeds de zekerheid bieden die cruciaal is voor financiële planning. En natuurlijk kun je altijd wat extra rendementspotentieel bovenop die zekerheid introduceren met stapelen...