Ik ben gezegend/veroordeeld met uitstekende herinneringen die teruggaan tot voordat ik twee was, en het is gewoon bizar voor mij dat ik nu betrokken ben bij hetzelfde gescripte gesprek met de leraren van mijn kinderen als mijn ouders met de mijne meer dan 30 jaar geleden, over een ideologische weigering om kinderen dynamisch te sorteren op leerstijl en snelheid. Gelukkig kon ik profiteren van een publiek gefinancierd Australisch programma voor hoogbegaafden. Helaas, ondanks of misschien juist vanwege het ongelooflijke succes, is dat programma sindsdien stopgezet. Waarom? Omdat de ongelooflijk duurzame onthulde voorkeur van onderwijssystemen is dat het belangrijker is om de beleefde fictie te handhaven dat elke student die voldoende gemotiveerd is, een hersenchirurg kan worden, dan dat de samenleving daadwerkelijk hersenchirurgen produceert. School vervult veel belangrijke functies in de samenleving, maar de rijkdom van de volgende generatie wordt overweldigend versterkt door de winsten die zijn behaald door de extreme uitschieters in deze generatie. Als we willen dat onze kinderen een beter leven genieten, moeten we tegemoetkomen aan de behoeften van al onze studenten, niet alleen de meesten van hen.