Jestem błogosławiony/przeklęty doskonałymi wspomnieniami sięgającymi czasów sprzed moich dwóch lat, i jest to dla mnie po prostu dziwne, że teraz biorę udział w tej samej zaplanowanej rozmowie z nauczycielami moich dzieci, którą moi rodzice prowadzili z moimi 30+ lat temu, dotyczącej ideologicznego odmowy dynamicznego sortowania dzieci według stylu uczenia się i tempa. Na szczęście mogłem skorzystać z publicznie finansowanego australijskiego programu dla uzdolnionych. Niestety, mimo lub może właśnie z powodu jego niesamowitego sukcesu, program ten został od tamtej pory zamknięty. Dlaczego? Ponieważ niezwykle trwałe ujawnione preferencje systemów edukacyjnych polegają na tym, że ważniejsze jest utrzymanie grzecznej fikcji, że każdy uczeń wystarczająco zmotywowany może zostać neurochirurgiem, niż aby społeczeństwo rzeczywiście produkowało neurochirurgów. Szkoła pełni wiele ważnych ról w społeczeństwie, ale bogactwo następnego pokolenia jest w dużej mierze potęgowane przez zyski osiągnięte przez ekstremalne wyjątki w tym pokoleniu. Jeśli chcemy, aby nasze dzieci cieszyły się lepszym życiem, musimy zaspokajać potrzeby wszystkich naszych uczniów, a nie tylko większości z nich.