Naarmate durfkapitaal opschaalt, verschuift de balans van idiosyncratische risico's naar systematische risico's. - Idiosyncratisch risico / het genereren van alpha via investeringen met hoge niveaus van inherente/specifieke risico's. - Systematisch risico / het genereren van beta via blootstelling aan categorieën die zijn afgedekt door momentum. Daarom zijn de strategieën heel verschillend: Kleine VC's zoeken idiosyncrasie door middel van nieuwe benaderingen van oorsprong en beheren het bijbehorende risico met portfoliodesign. Opereren buiten de draad. Grote VC's streven ernaar om voor de hand liggende categorieën te domineren via merk- en netwervoordelen die hun toegang tot deals vergroten. Domineren binnen de draad. Het is duidelijk dat de verwachtingen ook verschillend zijn: Kleine VC's moeten indrukwekkende cash-on-cash multiples leveren (bijv. >5x is goed) binnen een redelijke tijdschaal. Hoe kleiner je fonds, hoe gemakkelijker dat wordt. Grote VC's moeten redelijke IRR leveren, waarbij de grotere het fonds, hoe lager de verwachting zal zijn (bijv. >14% is acceptabel voor multi-miljard dollar fondsen). In zekere zin zijn de risicobalans en de rendementverwachtingen een spectrum. Echter, bedrijven hebben de neiging om menselijk kapitaal op te bouwen rond een strategie, die daarom meer binair van aard is. Het is onmogelijk om klein en gericht op afwijkingen te zijn, en tegelijkertijd competitieve deals te winnen. Het is onmogelijk om groot en momentumgericht te zijn, en tegelijkertijd echte afwijkingen te vinden. Het meest ellendige gedrag komt van VC's die worden verleid door de levensstijl en status van het grote VC-handboek, en proberen dit te bereiken met kleine VC-hulpmiddelen. Vaker wel dan niet, worden ze gebruikt door de grote VC's voor dealflow en terzijde geschoven als versleten schillen wanneer ze geen fonds 2 kunnen ophalen.