W miarę jak kapitał venture capital rośnie, równowaga przesuwa się z ryzyka idiosynkratycznego na ryzyko systematyczne. - Ryzyko idiosynkratyczne / generowanie alfa poprzez inwestycje o wysokim poziomie ryzyka inherentnego/specyficznego. - Ryzyko systematyczne / generowanie beta poprzez ekspozycję na kategorie zminimalizowane przez momentum. Dlatego strategie są bardzo różne: Małe VCs poszukują idiosynkratyczności poprzez nowatorskie podejścia do pozyskiwania, a zarządzają związanym z tym ryzykiem poprzez projektowanie portfela. Działają poza siecią. Duże VCs dążą do dominacji w oczywistych kategoriach dzięki przewagom marki i sieci, co zwiększa ich dostęp do transakcji. Dominują wewnątrz sieci. Oczywiście, oczekiwania są również różne: Małe VCs muszą dostarczać imponujące mnożniki gotówki na gotówkę (np. >5x jest dobre) w rozsądnym czasie. Im mniejszy fundusz, tym łatwiej to osiągnąć. Duże VCs muszą dostarczać rozsądny IRR, gdzie im większy fundusz, tym niższe będą oczekiwania (np. >14% jest akceptowalne w funduszach wielomiliardowych). Do pewnego stopnia, równowaga ryzyka i oczekiwania zwrotu są spektrum. Jednak firmy mają tendencję do budowania kapitału ludzkiego wokół strategii, co jest zatem bardziej binarne z natury. Niemożliwe jest bycie małym i zorientowanym na odchylenia, a jednocześnie wygrywanie w konkurencyjnych transakcjach. Niemożliwe jest bycie dużym i zorientowanym na momentum, a jednocześnie znajdowanie prawdziwych odchyleń. Najbardziej nędzne zachowanie pochodzi od VCs, które są uwiedzione stylem życia i statusem dużego podręcznika VC, i próbują osiągnąć to z zasobami małego VC. Często są wykorzystywani przez dużych VCs do pozyskiwania transakcji i odrzucani jak zużyte łupiny, gdy nie mogą zebrać funduszu 2.