Ik was 11, kaaswielen aan het draaien in een donkere kelder voor $8/uur na school. Toen realiseerde mijn baas zich dat het illegaal was om mij in te huren. ik maakte het niet uit... hield er zo veel van, dat ik onbetaald bleef. 3 jaar later begon ik mijn eigen zuivelfabriek. Dat veranderde echt mijn leven, en hier is het verhaal:

Kaas maken was niet nieuw voor onze familie. Mijn moeder had rond de tijd dat ik geboren werd een kleine kaasbusiness gestart met haar vrienden. Ze stapte eruit om ons kinderen op te voeden en thuisonderwijs te geven, maar haar vrienden hielden het draaiende. Daar werkte ik, zorgvuldig wielen van rijpende kaas borstelen en draaien.

Tegen de tijd dat ik 13 was, begonnen mijn moeder en ik met het experimenteren met zachte kazen, met overtollige melk van de jersey koeien van onze familie (s/o Bluebell - je zult altijd mijn favoriete koe zijn). Ik heb een oude koelkast omgebouwd tot een geïmproviseerde rijpingsruimte en exotische culturen besteld met namen die ik nauwelijks kon uitspreken.

Het was alsof magie om te zien hoe melk transformeerde in romige, luchtige Brie met een schimmelkorst, en als een echte ambachtsman waagde ik me aan oudere varianten zoals Cheddar en Gruyère. We woonden in het landelijke Idaho, en de nabijgelegen universiteitsstad Moskou had een bruisende boerenmarkt. Na het lastigvallen...

...de manager, we hebben een stand veiliggesteld voor het volgende seizoen. Kaas maken vereist geduld (iets wat ik nooit veel heb gehad). Weken, maanden of zelfs jaren wachten om te testen en aan te passen. Er waren genoeg mislukkingen, maar ik bleef leren. Toen kwam de doorbraak...

Op een impuls had ik een idee: Ik begon wielen blauwe kaas te wassen met appelcider van onze eigen bomen terwijl ze rijpten. De wielen werden goudkleurig, met een geweldige fruitige smaak en aroma die perfect in balans waren met de gedurfde, pittige smaak van de blauwe kaas. Ik noemde het "Orchard Blue." Direct een hit.

Die zomer hebben we ons geregistreerd als "Brush Creek Creamery." De verkoop op de zaterdagmarkt groeide van $300 naar $1.500, en we kregen onze kaas in lokale restaurants en supermarkten. Om bij te blijven, bouwden mijn broers en ik een kleine zuivelfabriek met een melkstal, maakruimte en een rijpings "grot."

We hebben een soepketel omgebouwd tot onze kaasvat. Toen de oude kaasmaakvrienden van mijn moeder, Rebeccah en Brian, een jaar later zich bij ons voegden, met hun ervaring en efficiëntie, ging het echt van start. Ik heb zoveel geleerd (en ze zijn nog steeds enkele van mijn beste vrienden tot op de dag van vandaag).

Drie jaar lang heb ik alles in het bedrijf gestoken. En tegen 2016 waren we uitgebreid naar een gerenoveerde Ford-garage, die we omgevormd hebben tot een bakkerij, café en verbeterd huis voor BCC. Uiteindelijk ben ik verder gegaan. Maar de lessen van ambacht, hard werken en doorzettingsvermogen zullen voor altijd bij me blijven.

Vandaag verzendt Brush Creek Creamery nationaal en verzamelt het prijzen, waaronder de eerste plaats voor Orchard Blue op de American Cheese Society competitie. Als je ooit in Deary, Idaho bent, kom dan langs om de magie van het kaas maken te ervaren - en proef de passie en creativiteit erachter.

Het is tijd om de geest van ambachtelijkheid in Amerika nieuw leven in te blazen. Het gaat niet om het najagen van geld - het gaat om het beheersen van tijdloze, verdwijnende vaardigheden (en trots zijn op je werk). Alles wat volgt, komt daarna. Volg me @isaacfrench_ voor meer verhalen over ambacht en gastvrijheid.

terzijde - dit moet wel mijn favoriete foto zijn die ik recentelijk heb gezien, en ik ontdekte het net terwijl ik door onze familiealbums bladerde... Mijn kleine broertje Zach houdt de staart van de koe vast (zodat ze @jkzfrench niet kan slaan terwijl hij de melkmachine aansluit)... terwijl hij een boek leest.🤣