W moich 20-30 latach alkohol był synonimem wydarzeń towarzyskich. Teraz zdaję sobie sprawę, że cieszyłem się jego działaniem kognitywnym, które tłumiło najgorsze cechy ADHD (mam diagnozę), aby sprawić, że mój mózg czuł się w miarę normalnie. Gdy nauczyłem się cieszyć się towarzyskimi rzeczami bez alkoholu, moje życie zmieniło się 100 razy.

Inną rzeczą, która zadziałała, był czas spędzony samemu w naturze, słuchając swoich myśli. Ta prosta czynność świadomego i intencjonalnego obserwowania swojego umysłu oraz budowanie mentalnego menedżera, który uświadamia mi, kiedy mój umysł chce robić neurotyczne rzeczy związane z ADHD, pomogła mi wdrożyć praktyki mentalne.

Było ulgą dowiedzieć się, że nie jestem jakąś zepsutą osobą z dziwnymi problemami emocjonalnymi, tylko człowiekiem z ADHD, PTSD (budzenie się z nocnych koszmarów), który radził sobie z stresującym życiem w karierze o wysokich stawkach i pod dużą presją, mając małe dzieci, jednocześnie próbując przełamać barierę klasową.

Mojemu niesamowitemu mózgowi (razem z zdrowym poczuciem wyższości) zawdzięczam to, że przeszedłem od życia w samochodzie i pracy w fabryce w wieku 20 lat do bycia partnerem w a16z w wieku 40 lat, ale wiązało się to z upadkami i spiralami, zanim nauczyłem się, jak się ustabilizować, a nie leczyć alkoholem.